Home Media Kennisblogs Annemarie Atema: ‘Transparant communiceren is onzin’
Allard van der Horst 'Scherpere keuzes door sectorfocus'

Annemarie Atema: ‘Transparant communiceren is onzin’

Annemarie Atema 2021 02 Annemarie Atema

De tuin winterklaar maken. Altijd zo’n klusje waar ik me even toe moet zetten. Afgelopen zaterdag kon ik geen redenen meer bedenken om het niet te doen. Zo stond ik daar met rubberlaarzen aan, en zandvegen op de wangen, de tuinbank naar de garage te slepen. Mijn dochter hielp mee. De tuindeuren stonden open. En terwijl we aan het slepen waren zei ze: “Goh, als ik zo naar binnen kijk, ziet het er Pinterest-waardig uit”. Huh? Pinterest-waardig? Maar ik begreep haar meteen. Het onderschrift op Pinterest zou dan zijn ‘Laat de winter maar komen #lichteruimte #gezelligheid #appeltaart’.

Groots en meeslepend leven

Hetzelfde gebeurt op Facebook. Hier tonen we ook maar wat graag hoe leuk ons leven is. Foto’s van vette barbecues (figuurlijk dan he) en mooie reizen. Altijd in de aanwezigheid van lieve familie en vrienden. Zelden tot nooit zie ik een bericht voorbij komen van iemand die schrijft dat het allemaal wat tegenzit (behalve in het geval van een bad-hair-day). Zo gaat het ook in de offline wereld. Op de vraag hoe het met je gaat, antwoord je 99 van de 100 keer met “Goed hoor”. Terwijl dat niet altijd zo is. Immers, dan word je misschien toch niet als zo geweldig gezien en tja, laten we wel wezen, een paar keer klagen is okee, maar op een bepaald moment heeft je omgeving daar geen zin meer in. Iets met zelf de slingers ophangen…

Transparantie enzo

Zakelijk gezien speelt precies hetzelfde. Organisaties hebben de mond vol van transparant communiceren. Los van het feit dat dit een absoluut ‘whaaaaaah-woord’ is, geven de meeste organisaties aan helder en open te communiceren. Genoeg voorbeelden waarbij dit in de praktijk niet zo blijkt te zijn maar dat is een ander onderwerp.

Wat ik me afvraag is of het űberhaupt wel mogelijk is om altijd transparant te communiceren. Ik behoor namelijk ook tot de groep ‘roepers’ van helder en open communiceren. Vind ik belangrijk. Maar tegelijkertijd geef ik onmiddellijk toe dat het niet altijd kan.

Voorbeeld: ik werkte bij een bedrijf dat medische producten maakte. Producten die in een mensenlichaam terechtkomen. Waar kwaliteit, veiligheid en hygiëne dus op nummer 1 staan. En ja, waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dus heel incidenteel ging er iets mis. Denk aan een seal die bij een check niet volledig gesloten bleek. Dan werd de hele organisatie opgetrommeld om de totale partij te controleren. En dacht ik dan, kom, daar ga ik eens een leuk artikel over schrijven? Nou nee, ik hoopte vooral dat we het binnenkamers konden houden. Terwijl de focus ook had kunnen liggen op het feit dat de hele organisatie (dus niet alleen de operators) zich op zo’n moment inzette om alles maar dan ook werkelijk alles te checken. Er was sprake van trots. Trots op de producten. Trots op het bedrijf. Een mooi, transparant, verhaal toch? Maar nooit verteld…

Van fouten kun je leren

Transparantie tot op zekere hoogte dus. Naar buiten treden met de fouten die gemaakt worden, verwachtingen die niet waargemaakt kunnen worden, businessplannen die aangepast moeten worden omdat ze toch niet goed bleken; we houden liever onze mond. Dat komt ook omdat het veelal over mensen gaat en we niemand in een kwaad daglicht willen stellen. Terwijl het tonen van kwetsbaarheid juist ook zo belangrijk is. Het wordt wel de sleutel tot succes genoemd, tot creativiteit en innovatie. Voor jezelf als mens maar ook voor een organisatie. Daar is lef voor nodig en transparante communicatie. Wie durft?!